Hello Poland!

[Mag 0]

Aha, no i zapomniałam dodać, że w związku jesteśmy od 4 lat, a poznaliśmy się w moim mieście, kiedy on przyjechał tu ze swoim kumplem, który był narzeczonym (teraz już jest mężem) mojej koleżanki (ona wtedy wyjeżdżała do USA też na wizie narzeczeńskiej). Hihi, trochę to zagmatwane. No, ale tak się poznaliśmy.

Widujemy się co kilka miesięcy, czyli tak często jak pozwala nam praca i pieniądze. Tęskni się bardzo, szczególnie zaraz po spotkaniu, potem już się człowiek trochę przyzwyczaja, ale muszę powiedzieć, że bardzo się cieszę, że już niebawem będziemy z sobą codziennie i nie mogę się tego doczekać. Oby tylko moje pozostałe obawy (o których wspomniałam wcześniej) odpłynęły, to byłoby już w ogóle super.

[Mooonika 0]

Maad i Vdal, dzieki za info!

Mag, doskonale Cie rozumiem, ze jest Ci ciezko wyjezdzac z kraju i zaczynac wszystko od nowa. Wszyscy tutaj na forum bylismy w takiej samej sytuacji Jedyne co moge powiedziec, ze na poczatku moze byc Ci troszke ciezko, bo bardzo duzo zmian Cie czeka, ale z czasem wszystko sie pouuklada, znajdziesz prace, nowych znajomych, miejsca i rzeczy, ktorej lubisz w Twoim nowym miescie. Przyjechalam tutaj ponad 3 lata temu i nadal bardzo teskni mi sie za rodzina i przyjaciolmi z Polski, ale juz teraz czuje sie tutaj jak w domu. Jest duze prawdopodobienstwo, ze bedziemy sie przeprowadzac do innego stanu wkotce i tak przykro mi sie robi, bo bede musiala zostawic prace, ktora bardzo lubie, znajomych... Gdyby ktos mi powiedzial 3 lata temu, ze tak bede sie czula na mysl o wyjezdzie z Michigan, w zyciu bym nie uwierzyla

[Anastassia 0]

Monika to masz szczescie, ja juz bym sie pakowala z powrotem ale nie moge bo mam dziecko, ktore przywiozlam tu w wieku 13 lat i sie zaaklimatyzowalo bardzo dobrze wiec nie chce go znowu przenosic.

U mnie od 3 lat sie tylko pogarsza - na poczatku nie podobalo mi sie tu, a teraz juz nienawidze wszystkiego co kojarzy mi sie z tym miejscem.

Mag, mam nadzieje, ze Tobie sie lepiej ulozy, LA brzmi obiecujaco, ja wyladowalam w okropnym miejscu i mysle ze to glownie dlatego tak mi sie tu nie podoba.

pozdrawiam

Ana

[Mooonika 0]

W sumie to musze powiedziec, ze tym momencie sie tak czuje, ale nie wiem, czy w nowym miejscu bedzie mi dobrze. Dla mnie jest wazne, zeby miec prace, ktora lubie. Chyba to jest jedna z rzeczy, ktora wplywa na to, czy jestem zadowolona z zycia czy nie...

[pilot's girl 0]

A mi jest dobrze. Ja mieszkalam w tylu miejscach i w Stanach i poza, ze ja sie do wszystkiego moge przyzwyczaic. No chyba zebym w jakim gettcie wyladowala Ale generalnie dla mnie najwazniejsze zeby byc z mezem, miec przyjaciol i w miare wizualnie atrakcyjne otoczenie. Niby jestem panienka z miasta ( lol) a teraz to bym sie nawet i na wies wyprowadzila. No nie na taka polska wies, ale na takie ranczo np.. hehe.. miasta amerykanskie generalnie mi nie imponuja, w centrum mieszkac bym zdecydowanie nie chciala, ale jakby przyszlo, to i z tym by sie dalo rade.

Generalnie, Mag, nie stresuj sie. Owszem zostawic wszystko w Polsce latwo nie jest, wszystkie przez to przechodzilysmy, ale chyba trend jest ze z kazdym dniem jest coraz latwiej. Szczerze mowiac, ja sobie nie wyobrazam powortu do Polski na stale. Wrecz bym do jakiegos innego kraju sie przeprowadzila predzej niz do Polski.

Moje zycie tutaj odpowiada mi jak najbardziej. Owszem sa wkurzajace rzeczy, ale gdzie ich nie ma? Mam dom, prace, szkole, przyjaciol, psa no i przede wszystkim mojego meza. I to mi wystarcza. Porownujac warunki zyciowe jakie mialabym w Polsce z tymi jakie mam tu, to nie ma w ogole porownania.

Bedzie dobrze!

pozdr

Niki

[Mag 0]

Dzięki dziewczyny za słowa otuchy. Wiem, że początki są zazwyczaj trudne, ale chyba generalnie wszystko się potem jakoś układa. Mam nadzieję, że w moim przypadku też tak będzie. Czasem tylko tak mi żal wyjeżdżać.

[Maad 0]

Czasem tylko tak mi żal wyjeżdżać.

Przeciez nie wylatujesz w kosmos

A pomiedzy stanami a Europa jest kilkadziesiat lotow dziennie.

Uzgodnijcie z mezem ze z kazdej wyplaty odkladasz sobie np. 10% na specjalne konto "teskno mi". To nie majatek a od razu poczujesz sie lepiej wiedzac ze w razie nieuleczalnego ataku tesknoty mozesz wsiasc w samolot i odwiedzic stare smieci.

Moja znajoma tak robi i za ostatnie 4 lata zdazyla juz z tego konta kupic samochod bo jakos tesknota jej nie zzera.. Ale konto dalej aktywne tak w razie czego na zapas

[Mag 0]

Przeciez nie wylatujesz w kosmos

Celna uwaga, hihi.

[Anastassia 0]

Niki, no u mnie wlasnie w kwestii przyjaciol jest pies pogrzebany. Zastanawiam sie czy ze mna jest cos nie tak - ale w Polsce mialam (i dalej mam) dziesiatki przyjaciol - a tutaj nie mam ani jednego.

Jak sobie przeanalizowalam sytuacje to doszlam do wniosku ze wszystkie moje znajomosci w Polsce pochodzily albo z pracy albo ze szkoly, nigdy nie poznalam nikogo na ulicy ani nie zaprzyjaznilam sie z sasiadka.

Tutaj w moim biurze pracuje 8 osob, w tym lacznie ze mna 4 kobiety. Pracuje tu juz dwa lata i caly czas czuje sie "inna". W pracy rozmawia sie tylko o dzieciach i o emeryturze (ile beda mieli pieniedzy i co beda robili - teraz nie robia nic). Nikt nie chodzi do kina, na koncerty, generalnie nigdzie mozna powiedziec, jak wyjezdzaja na wakacje to w to samo miejsce 10 lat po kolei. Jak idziemy wszyscy razem na lunch i jest glosowanie do jakiej restauracji to idziemy zawsze do "all you can eat" gdzie serwuja "country cooking", bo wszyscy (z wyjatkiem mnie) takie lubia, mimo, ze mamy tutaj naprawde sporo fajnych knajpek.

W Polsce mialam to szczescie ze zawsze pracowalam w bogatych nowoczesnych firmach, ktore nigdy nie zatrudnialy jakichs "ciotek" a jak sie zdarzaly to sie szybko przestawialy i wokol mnie bylo zawsze mnostwo ciekawych ludzi. Nie twierdze, ze tutaj takich nie ma, ale ja na nich jakos nie trafiam. Zmiana pracy nie wchodzi w rachube bo tutaj bezrobocia nie ma, ale jezeli chodzi o takie ogolne prace biurowe bez zadnej konkretnej specjalizacji to jest ich malo i oferuja $8 lub $9 na godzine, ja mialam strasznego fuksa i dostalam prace w sadzie federalnym wiec nic lepszego raczej sie nie trafi....

[Mooonika 0]

Ana, ja akurat doskonale Cie rozumiem, dlatego powiedzialam, ze dla mnie gdzie pracuje duzy ma wplyw na to jak sie czuje. Maialam tutaj 4 prace i w dwoch czulam sie koszmarnie, jak jakis ufoludek. Ludzie mieli calkowicie inne poglady niz ja, calkowicie inny styl zycia... itd Z kolei terez trafilam na dzial, gdzie doslownie z kazdym mam o czym porozmawiac, ludzie zyja podobnie jak jak, moge wyrazic swoje opinie. Strasznie duzo to zmienilo w moim samopoczuciu i w ogole czuje sie bardzo dobrze ))) Duzo zalezy, gdzie sie trafi. Co do przyjaciol to ja tez mam takich znajomych w Polsce od przedszkola (doslownie) i jakos sama nigdy nie wychodzilam z inicjatywa, zeby szukac przyjaciol. Taka jestem i juz trudno mi bedzie sie zmienic. Mialam szczescie tutaj, bo moj maz byl na studiach, gdzie ma mnostwo znajomych i co weekend mamy co robic jak tylko chcemy, ale zawsze o tym mysle, ze moje zycie byloby calkowicie inne, gdyby mial taka prace w biurze i z kilkoma osobami by pracowal i tyle. Jak tutaj przyjechalam to od razu poszlam do szkoly, wiec tez mialam szanse poznac ludzi, ktorzy jakby sa moimi znajomymi, nietylko znajomymi poznanymi przez meza.

Mam znajomych tutaj i mam z kim porozmawiac, ale wiem ze mialam po prostu bardzo duzo szczescia, ze wszystko sie ulozylo tak jak sie ulozylo. Nie jestem pewna czy bede miala tyle szczescia gdzies w innym miejscu, gdzie bede musiala zaczynac wszystko od nowa...

[Anastassia 0]

Monika, dzieki za cieple slowo, bardzo sie ciesze ze ktos mnie rozumie bo juz zaczynalam myslec ze jestem jakas nienormalna.

pozdrawiam ))

[pilot's girl 0]

Ana - swoj post troche mnie rozbawil, ale nie twoja sytuacja, tylko sposobem w jaki ja opisalas Nie ma to jak praca ze starymi babami (chdzi mi "starymi" mentalnie)... Ale tak juz na powaznie, to ja sie wam dziewczyny w ogole nie dziwie. Moze to taka jest nasza polska mentalnosc, ze my nie rwiemy sie tak do "przyjazni". Z reszta co to sa w Stanach za przyjaznie. Ja kiedys bylam troche "dzika", nie lubilam poznawac innych ludzi, glownie z takiego powodu, ze mialam wszystkich w d... Mialam dwoch czy trzech przyjaciol. Na studiach z kolei nie mialam grup, tylko nauka byla w stylu amerykanskim, czyli kazdy sie rejestrowal na swoje wlasnie zajecia. Dlatego ze studiow nie wynioslam jakos strasznie duzo znajomych. Potem jak przyjechalam do Stanow to troche sie zmienilam, po pierwsze dlatego ze kazda praca jaka mialam krecila sie w okol ludzi, a po drugie to moje posiadanie wszystkich w d... nawet sie przekladalo na gadki o niczym (takie to typowo amerykanskie) i luznie znajomosci. Niemniej jednak poznalam kilka osob ktore moge nazwac moimi przyjaciolmi. No i chyba mimo tumiwisizmu stalam sie bardziej "towarzyska". Bo w Stanach towarzyskosc jest niezobowiazujaca. Nie wiem czy rozumiecie o co mi chodzi.

[Maad 0]

Bo w Stanach towarzyskosc jest niezobowiazujaca. Nie wiem czy rozumiecie o co mi chodzi.

Dokladnie moje odczucie!

[smilegirl 0]

Aha, no i zapomniałam dodać, że w związku jesteśmy od 4 lat, a poznaliśmy się w moim mieście, kiedy on przyjechał tu ze swoim kumplem, który był narzeczonym (teraz już jest mężem) mojej koleżanki (ona wtedy wyjeżdżała do USA też na wizie narzeczeńskiej). Hihi, trochę to zagmatwane. No, ale tak się poznaliśmy.

Widujemy się co kilka miesięcy, czyli tak często jak pozwala nam praca i pieniądze. Tęskni się bardzo, szczególnie zaraz po spotkaniu, potem już się człowiek trochę przyzwyczaja, ale muszę powiedzieć, że bardzo się cieszę, że już niebawem będziemy z sobą codziennie i nie mogę się tego doczekać. Oby tylko moje pozostałe obawy (o których wspomniałam wcześniej) odpłynęły, to byłoby już w ogóle super.

Mag-nie martw sie na zapas (wiem, ze latwiej jest to powiedziec niz zrobic! ). Fakt, ze nie mozesz sie doczekc momentu, w ktorym bedziesz juz ze swoim mezczyzna moze podniesc Ciebie na duchu!!!! Wiem, ze perspektywa opuszczenia Polski, wszystkiego co ZNASZ i kochasz, co sie wiaze z domem , rodzinka i przyjaciolmi moze przyprawiac Ciebie o dreszcze (w delikatnym tego slowa znaczeniu ). Jendak pomysl o tym, ze przyjezdzajac do Stanow nie bedziesz tutaj sama!! Wszelkie obawy jakie masz w wiekszym stopniu zostana rozwiane kiedy juz tutaj przylecisz i poczujesz wsparcie swojego mezczyzny! Zapewniam Ciebie, ze znacznie lepiej jest rozwazac "ukladanie zycia od poczatku" (szukanie pracy, nawiazywanie nowych znajomosci) majac kochana osobe u swojego boku. Wowczas latwiej jest byc "twarda" !!!! Zawieranie znajomosci nie powinno byc trudnym zadaniem -z wlasnego doswiadczenia moge powiedziec, ze ludzie sa tutaj bardzo otwarci i przyjaznie nastawieni do otoczenia :-) O przyjaciol z prawdziwego zdarzenia trzeba jednak sie postarac i dac temu zadaniu troszke wiecej czasu niz tydzien ->ale czy nie jest tak wszedzie, gdzie sie spojrzysz?

Jesli bedziesz czula sie samotna, potrzebowala "pogadulic" z kimkolwiek , uslyszec/poczytac ;-) ojczysty jezyk-zawsze mozesz liczyc na mnie i zapewne inne dziewczyny na forum! :-)

Osobiscie jestem wdzieczna za to, ze takowe forum istnieje i zdecydowanie zaczne korzystac z jego dobroci udzielac sie na nim troszke wiecej niz raz na rok

Zatem glowa do gory, pakuj walizki i zadawaj pytanka -jesli czujesz potrzebe :-)

Pozdrawiam goraco!

[Mag 0]

Mag-nie martw sie na zapas (wiem, ze latwiej jest to powiedziec niz zrobic! ). Fakt, ze nie mozesz sie doczekc momentu, w ktorym bedziesz juz ze swoim mezczyzna moze podniesc Ciebie na duchu!!!! Wiem, ze perspektywa opuszczenia Polski, wszystkiego co ZNASZ i kochasz, co sie wiaze z domem , rodzinka i przyjaciolmi moze przyprawiac Ciebie o dreszcze (w delikatnym tego slowa znaczeniu ). Jendak pomysl o tym, ze przyjezdzajac do Stanow nie bedziesz tutaj sama!! Wszelkie obawy jakie masz w wiekszym stopniu zostana rozwiane kiedy juz tutaj przylecisz i poczujesz wsparcie swojego mezczyzny! Zapewniam Ciebie, ze znacznie lepiej jest rozwazac "ukladanie zycia od poczatku" (szukanie pracy, nawiazywanie nowych znajomosci) majac kochana osobe u swojego boku. Wowczas latwiej jest byc "twarda" !!!! Zawieranie znajomosci nie powinno byc trudnym zadaniem -z wlasnego doswiadczenia moge powiedziec, ze ludzie sa tutaj bardzo otwarci i przyjaznie nastawieni do otoczenia :-) O przyjaciol z prawdziwego zdarzenia trzeba jednak sie postarac i dac temu zadaniu troszke wiecej czasu niz tydzien ->ale czy nie jest tak wszedzie, gdzie sie spojrzysz?

Jesli bedziesz czula sie samotna, potrzebowala "pogadulic" z kimkolwiek , uslyszec/poczytac ;-) ojczysty jezyk-zawsze mozesz liczyc na mnie i zapewne inne dziewczyny na forum! :-)

Osobiscie jestem wdzieczna za to, ze takowe forum istnieje i zdecydowanie zaczne korzystac z jego dobroci udzielac sie na nim troszke wiecej niz raz na rok

Zatem glowa do gory, pakuj walizki i zadawaj pytanka -jesli czujesz potrzebe :-)

Pozdrawiam goraco!

Dziękuję Ci Smilegirl bardzo za te ciepłe i miłe słowa. Aż się przyjemnie robi, gdy wiem, że mogę liczyć na takie osoby jak Ty i inne dziewczyny na tym forum.

W Stanach znam juz parę osób, głównie dzięki mojemu narzeczonemu, który jest dość towarzyski. Mam więc nadzieję, że ze znajomymi problemu nie będzie. Poza tym w LA jest też moja przyjaciółka, która wyjechała do USA cztery lata temu na wizie K1, więc obie już się cieszymy, że będziemy tam "razem". Ona już się zadomowiła, więc w razie czego zawsze będę mogła liczyć na jej pomoc. Myślę, że nie będzie tak źle.

Mimo wszystko, jeszcze raz dziękuję za wsparcie. I na pewno nie omieszkam pytać, jak będę zielona w jakimś temacie. Oczywiście to działa w obie strony i też możecie liczyć na moje rady, jeśli tylko będę mogła w czymś pomóc.

Pozdrawiam serdecznie!!!